Het voelde als eeuwen maar eindelijk is het moment aangebroken; Eerst te mogen deelnemen aan International Campaign to Abolish Nuclear Weapons (ICAN) Meeting en vanaf vandaag natuurlijk meedoen aan NPT Preparatory Committee. En ja, het is behoorlijk indrukwekkend en inspirerend. Meedoen aan ICAN Meeting is niets anders dan je begeven in een omgeving waarin elk individu om je heen afkomstig uit alle hoeken van de wereld zich bezighoudt met het streven naar een wereld zonder kernwapens. Wanneer ik de gedrevenheid en enthousiasme van deze mensen zie, voel ik toch ergens schaamte. Ik schaam me voor de onverschillige en kritiekloze houding van veel mensen waar ook ter wereld.
Door Ladan Hakimi*
Deze gelegenheid is voor mij persoonlijk nog spannender aangezien ik eindelijk, dankzij deze Crash Course, de kans heb gekregen om met gelijkgezinden uit het Midden-Oosten van gedachten te wisselen over de wijze en de middelen die bijdragen aan een regio zonder kernwapens en wederzijdse dreiging. Het gevoel dat men hier elkaar niet hoeft te informeren of zelfs te overtuigen over de culturele nuances en achtegrond alvorens te beginnen met de discussie was voor mij oprecht een onbeschrijvelijk gevoel, een verademing! Daarbij komt dat een oplossing gebaseerd op het “One size fits all” model waar men in het Westen misschien iets te snel naar grijpt, hier bewust wordt vermeden. Het is ook opmerkelijk dat de onderlinge verschillen hier tijdens ICAN Meeting nihil zijn.
Van tevoren hoopte ik op de aanwezigheid van en een ontmoeting met een anti-nucleaire delagtie uit Israël. En ja, daar was zij; Sharon Delov, de coördinator van de anti-nucleaire beweging in Israël. Terwijl ik met smacht zat te wachten op mijn ontmoeting met haar was ik tegerlijkertijd enigszins gespannen. Hoe zou zij op mij met mijn Iraanse achtergrond reageren? Zouden we toch veel meningsverschillen hebben en daarmee niet veel verschillen van onze diplomaten? Zou zij dankzij haar anti-nucleaire houding ten opzichte van Israël ook een wijzende vinger hebben naar Iran? Over onze ontmoeting kan ik niets anders kwijt dan een open en een fijne kennismaking. We hebben zelfs door een taalmisverstand elkaar liefdes verklaard. Zij heeft op geen enkel moment een wijzende vinger gehad naar Iran. Het lijkt alsof voor haar het informeren en mobiliseren van het Israëlische volk tegen kernwapens centraal staat. Haar streven is een zone vrij van kerwapens in de regio en wat haar betreft te beginnen bij Israël. Het is ironisch dat wij als symbolen die Iran en Israël hier gedrurende deze meeting representeren veel raakvlakken hebben en weinig meningsverschillen over onze doelen en middelen.
Na een temperamentvol maar zeker inspirerend overleg zijn wij als deelnemers aan Midden-Oosten paneldiscussie bestaande uit ICAN Egypte, Bahrein, Tunesië, Israël, Ban All Nukes generation en een deel van Crash Course studenten het met elkaar eens geworden dat een essentiële stap naar een zone vrij van nucleaire wapens in het Midden-Oosten is het informeren en bewuster maken van de burgers in deze landen. Dit beperkt zich overigens niet alleen tot het Midden-Oosten. Ook in Nederland is men zich onvoldoende bewust van de humanitaire gevolgen die de detonatie van kernwapen kan verzoorzaken. Verder dient de bevolking op de hoogte worden gebracht over de enorme kosten die verbonden zijn aan het ontwikkelen en behoud van kernwapens. Het is evident dat deze kosten met name in de huidige financiële crisis beter besteed kunnen worden aan het beperken van hoge werkloosheid, betere gezondheidszorg en onderwijs. Voor al deze doeleinden zijn educatie en media significante middelen. Daarnaast zijn wij overeengekomen dat het voor ons doel essentieel is dat de problematiek rondom kernwapens hoog op de agenda komt te staan van verschillende instituties zoals religieuze groeperingen, politieke partijen en NGO’s in de regio.
Later in het overleg werd een bijzonder voorstel gedaan, namelijk dat één land uit de regio als een gastland de opvolger van Mexico dient te worden als het gaat om de internationale conferentie over de humanitaire gevolgen van nucleaire wapens op regeringsniveau die dit jaar voor het eerst in Oslo werd gehouden. Willen we ons streven naar een zone vrij van kernwapens in de regio laten slagen dan is dit een onmiskenbare stap. Deze zet zou een aanzienlijke demonstratie zijn van bereidheid en welwillendheid van landen uit de regio om voor eens en altijd aan elkaar en de rest van de wereld te laten zien “de wil is er”. En zoals wij het heel mooi in het Nederlands zeggen “Waar een wil is, is een weg”.
Vandaag zullen wij de resultaten uit de ICAN Meeting en veel meer overbrengen aan de diplomaten gedurende de NPT Preparatory Committee. Zeer spannend maar ik kan niet wachten.
* Ladan Hakimi is Bachelor student Politicologie aan Universiteit Leiden. Samen met 9 andere studenten volgt zij dit jaar de Nuclear Diplomacy Crash Course van IKV Pax Christi.
Wil je meer lezen over de Crash Course en de ervaringen van de studenten? Nicander van Duijn heeft een (Engelse) blog geschreven over de eerste twee dagen in Geneve.