Voor me zit een oude Japanse man, Horie Soh. Hij was 4 jaar oud ten tijde van de atoomaanval op Hiroshima. Met een aantal overlevenden van dit bombardement reisde hij per boot, het Japanse schip de Peaceboat, de wereld rond om te vertellen over de verschrikkingen van de kernbom – nu het nog kan. De bombardementen zijn 70 jaar geleden en de groep overlevenden die het verhaal nog kan vertellen, wordt steeds kleiner.
Voor het eerst excuses
Horie Soh: “Nadat ik mijn verhaal had gedaan, kwam er een vrouw uit Oekraïne naar me toe. Ze vertelde me dat ze niet verantwoordelijk was voor deze atoombom op Hiroshima, maar toch wil ze mij haar excuses aanbieden. Dit was de eerste keer dat iemand zijn excuses aan mij aanbood voor wat ik als kind heb moeten doormaken.” Op mijn vraag hoe hij reageerde zei Horie Soh: “Ik kon geen woord meer uitbrengen.” Ook nu is hij zichtbaar geëmotioneerd.
Brief van burgemeester Van der Laan
Vandaag was een volle dag. Na aankomst in Hiroshima hadden we een ontmoeting met de burgemeester van de stad, samen met overlevenden van de nucleaire aanval. Ik mocht hem een brief overhandigen van de Amsterdamse burgemeester Van der Laan die zijn onvoorwaardelijke steun uitspreekt voor de inzet van de burgemeester van Hiroshima voor een kernwapenvrije wereld. We bezoeken het herdenkingsmuseum en het vredespark en lopen mee met een demonstratie tegen kernwapens. Allemaal even indrukwekkend.
Verantwoordelijkheid
Maar het zijn vooral de woorden van Horie So en de excuses van de vrouw uit de Oekraïne die door mijn hoofd blijven spoken. Het heeft me duidelijk geraakt, de blijkbaar diepgevoelde verantwoordelijkheid van deze vrouw voor het welzijn en geluk van haar medemensen. Ik neem me voor die verantwoordelijkheid zelf ook meer te nemen en uit te dragen. Vrede begint tenslotte met eigen verantwoordelijkheid – en niet met het afschuiven van die verantwoordelijkheid op anderen, als rechtvaardiging om achterover te leunen.
Blijf via Twitter en Facebook op de hoogte van de ervaringen van Casper in Hiroshima.