Alle kernwapens de wereld uit in 2020. Dat is het uiteindelijke doel van mijn werk. Of: dat is het gedroomde eindpunt van onze campagne. Een groots feest ergens inde VS, waar de laatste fabriek waar aan kernwapens wordt gewerkt wordt gesloten, en de sleutel symbolisch aan mij wordt overgedragen.
Ik was vandaag bezig met het opstellen van een aantal veelgestelde vragen en antwoorden, om op deze nieuwe site te zetten. Daarbij kwamen ook de vragen naarboven die mij continu gesteld worden ddoor vrienden en familie. Voor hen hier wat antwoorden.
Vraag 1: Kernwapens de wereld uit? Dat is toch iets van de jaren ’80?
Mijn antwoord: Nee, het grootschalig protest is iets van de jaren ’80. De kernwapens die in die jaren in Nederland zijn geplaatst, liggen er nog steeds. Bovendien komen er alleen maar landen bij die in het bezit zijn van kernwapens.
Vraag 2: En wat doe je dan zoal op een dag?
Mijn antwoord: Nee, ik sta niet met een spandoek op het Binnenhof, en ik keten me niet vast aan de hekken rond een militair vliegveld. Ik praat met beleidsmakers, politici, journalisten. Ik hou politieke momenten in de gaten, en wijs iedereen die er iets mee te maken heeft wat er wanneer precies gebeurt, en wat er te bereiken valt. Ik ga op bezoek bij andere NGO’s, om te kijken hoe en waar we elkaar kunnen helpen, en hoe we van elkaar kunnen profiteren. Ik praat met mensen die al dertig jaar lang actie voeren, en probeer deze in contact te brengen met jonge, nieuwe geesten. Ik ga langs bij universiteiten, geef daar lezingen, speel mee in VN-simulaties. Ik schrijf artikelen voor kranten.
Vraag 3: Kernwapens de wereld uit, dat gaan we toch niet meemaken?
Mijn antwoord: De laatste jaren is er onvoorstelbaar veel gebeurd. Internationaal staat het punt weer bovenaan de agenda, nadat Obama zich heeft uitgesproken voor een kernwapenvrije wereld, en de Veiligheidsraad hem daarin volgde. Ooit gaan de kernwapens hoe dan ook de wereld uit, hopelijk ongebruikt. Of wij dat nog gaan meemaken? Ik voel in ieder geval de morele plicht hieraan te blijven werken. Dokters krijgen nooit alle ziektes de wereld uit, rechters nooit al het onrecht, politici nooit alle ontevredenheid. Maar het is essentieel en noodzakelijk dat we ons ervoor in blijven zetten.
Mijn baan is fantastisch, en ik werk aan iets wat met het voortbestaan van de mensheid te maken heeft. Wat wil je nog meer. En Willem de Zwijger zei het al: Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden.