Rosenthal voor zware sancties
Diep inademen, even vasthouden, en vervolgens diep uitademen. Dan verder praten. Om Iran ervan te overtuigen geen kernwapen te bouwen, is dit precies wat we moeten doen, zoals de Russen vorige week al vaderlijk voorstelden. Minister Rosenthal van Buitenlandse Zaken is echter van plan deze week bij de EU en de VN aan te dringen op zware aanvullende sancties tegen Iran, naar aanleiding van het vorige week verschenen rapport van het Internationaal Atoomagentschap (IAEA). Niet alleen is de oproep tot meer sancties zwak onderbouwd, er is ook geen enkele reden om te geloven dat deze werkelijk Iran van een kernwapen af zullen houden. De enige manier om dat écht te voorkomen is de zorgen van Iran over haar eigen veiligheid serieus nemen.
In het Kamerdebat van afgelopen woensdag over het IAEA-rapport bleek dat vrijwel alle partijen vinden dat er opgetreden moet worden tegen Iran, om te beginnen met zware sancties. In dat debat bleek echter dat politici het sanctiemiddel niet inzetten als weloverwogen instrument, maar uit frustratie over de eigen onmacht: We maken ons zorgen over Iran, we willen er iets aan doen maar kunnen niet echt iets. Dus dan nog maar wat sancties, ondanks het feit dat het rapport niet zegt dat Iran momenteel bewezen werkt aan een kernwapen.
Erger is het dat – als Iran inderdaad in het geniep aan een kernwapen werkt – volstrekt onaannemelijk is dat Iran door deze sancties daarvan zal afzien. De huidige Iraanse regering heeft alle reden te geloven dat de vijandige houding van Israël, de VS en Europa niet ophoudt, met of zonder kernbom.
Ontwapening is kwestie van geven en nemen
Als we willen voorkomen dat Iran een bom ontwikkelt, is het nodig dat we voor een geïntegreerde benadering durven kiezen voor het Midden Oosten. Ontwapening is een kwestie van geven en nemen. Iran mag geen kernwapen bouwen, maar Iran mag ook verlangen van haar buurlanden dat ze serieus kijken naar de zorgen die Iran heeft. Iran is met recht bezorgd over de aanwezigheid van Amerikaanse en andere vijandige militaire aanwezigheid in de regio die het afgelopen decennium gigantisch is gegroeid. De VS heeft momenteel troepen in op één na alle buurlanden van Iran. Iran is met recht bezorgd over de Amerikaanse vloot voor haar kust, over het computervirus Stuxnet dat werd ingezet tegen legitieme Iraanse nucleaire faciliteiten. Iran is met recht bezorgd over Amerikaanse kernwapens in Turkije, over de destabiliserende werking van de bezetting van haar buurlanden Irak en Afghanistan, over de gigantische opbouw van wapentuig in de Golfstaten, over de slecht beheerde kernwapens van fragiel buurland Pakistan, en over de kernwapens van Israël.
Zware sancties werken niet
In de regio heeft Israël kernwapens die niet onder controle staan van het IAEA omdat Israël het non-proliferatieverdrag (NPV) niet heeft getekend. Dan zijn er de Pakistaanse kernwapens die tegenwoordig in gewone bussen door het land worden gereden om te voorkomen dat wij weten waar ze zijn. Ook Pakistan is geen lid van het NPV. Dan zijn er de Amerikaanse kernwapens in Turkije. Het zou vreselijk zijn als Iran een kernwapenstaat wordt, vooral ook omdat het een reden is voor nog eens wat staten om opnieuw te overwegen kernwapens te ontwikkelen. Op deze manier komen we er nooit. Het is echter alleen te doorbreken door vol in te zetten op een regionaal proces om ervoor te zorgen dat geen enkel land in de regio nog beschikt over massavernietigingswapens. Israël moet dan haar kernwapenarsenaal opgeven en toetreden tot het NPV. Iran staat er wat dat betreft een stuk beter voor: Iran hoeft alleen maar af te zien van het (verder) ontwikkelen van zo’n wapen.
Het proces om tot een massavernietigingswapenvrij Midden Oosten te komen is al ingezet en wordt in woord ook door onze regering ondersteund. In 2012 volgt de eerste serieuze poging om alle betrokken staten aan tafel te krijgen. Het is te hopen dat de benadering die Minister Rosenthal nu kiest, er tegen die tijd niet voor heeft gezorgd dat Iran zich verder heeft ingegraven.
Een extra pakket sancties – hoe slim ingezet ook – gaat niet helpen. Wat wel helpt, is om het diplomatieke onderhandelingstraject vol te steunen dat moet leiden tot een massavernietigingswapenvrije regio. En dat appelleert aan álle landen in het Midden Oosten.
Reacties op dit artikel kunnen geplaatst worden op:http://mootz.com/2011/11/iran-vreest-geen-sancties/