Op zaterdag word ik op mijn wenken bediend. Nadat ik op vrijdag schreef moeite te hebben iets concreets te bereiken, is er een bijeenkomst over hoe we nu kunnen bedenken wat we na deze bijeenkomst kunnen bereiken.
Enigszins opgelucht hoor ik van verschillende mensen dat zij ook moeite hebben met de opzet van de hele Convocatie. Terwijl we van over de hele wereld hier naartoe zijn gekomen, is het bijna onmogelijk elkaar of de meest invloedrijke mensen te bereiken. Niemand weet wie wanneer en waar is, en terwijl tijdens plenaire ochtendsessies interessante sprekers optreden, wordt er geen mogelijkheid geboden hierop in te gaan. Nu zitten we in ieder geval met een aantal mensen bij elkaar die streven naar concrete acties.
We zitten in krappe houten bankjes, in een wederom ijskoud geairconditionede (?) ruimte. Zoals hoort zijn de bankjes volgekerfd door verveelde studenten. In het bankje waar ik aan zit heeft iemand gekrast: God made man and rested.
De eerste spreker gaat in op een zorg, of overtuiging, die ik deel. Door klimaatverandering, kernwapens en uitputting van natuurlijke hulpbronnen komt de planeet niet in gevaar. Die blijft wel. Maar het voortbestaan van de mensheid begint zo langzamerhand wel ernstig in gevaar te komen. We streven momenteel regelrecht af op onze eigen ondergang. Ongebreidelde economische groei als basis van het systeem, klimaatverandering die al in is gezet. Je zou bijna verveeld raken van de herhaling van de hele riedel.
De tweede spreker gaat specifieker in op kernwapens. Waarom zijn we er allemaal van overtuigd dat massavernietiging niet mag, maar blijven we investeren in wapens die ontworpen worden om enorme massa’s mensen te doden? En noemen we als reden hiervoor: veiligheid? Dat er geen atoomoorlog is uitgebroken de afgelopen 60 jaar is niet te danken aan wederzijdse afschrikking. Dit is een wijdverbreide misvatting waarvoor geen bewijs is. Het is eerder een bewijs van goddelijke interventie, aldus een terzijde. En als vraag: willen wij het echt op ons geweten hebben dat kernwapens ooit zouden kunnen worden ingezet? Hoe ver willen we gaan voor veiligheid?
Na de bijeenkomst ga ik de bergen achter Kingston in voor een nacht. Op zondagmorgen loop ik in mijn eentje langs een smal paadje nog verder de bergen in. Na drie kwartier kom ik terecht in een Rastafaridorp, en raak in gesprek met de priester van het dorp. Hij vertelt me over hun apocalyptische geloof: via technologie zal de duivel de wereld gaan beheersen. Het dorp bereidt zich voor op een zelfvoorzienend bestaan, ver verwijderd van de rest van de wereld.
Morgen geef ik weer een workshop, met een zekere Joe Gerson die ik nog moet ontmoeten. Hij zal het hebben over de keren dat de wereld op het nippertje aan een atoomoorlog is ontsnapt. Ik ga het hebben over de wereldwijd groeiende aandacht voor verdergaande nucleaire ontwapening. Rode draad in mijn werk: we hebben als mensheid de capaciteit ontwikkeld onszelf binnen een paar uur tijd uit te roeien. Laten we het alsjeblieft niet aan de Goddelijke Voorzienigheid overlaten om dit te voorkomen.