Nederlandse studenten namen deel aan de derde Conferentie over de onacceptabele humanitaire gevolgen van kernwapens en de voorafgaande civil society conferentie van ICAN en doen op het No Nukes blog verslag hiervan. Onderstaand is het verslag van Margot Lammers over dag twee van de de civil society conferentie (6 en 7 december).
Het afgelopen weekend ben ik samen met andere jongeren van het Pax students team naar Wenen gereisd om deel te nemen aan het ICAN Civil Society Forum. Deze forum vond plaats twee dagen voordat de Intergouvernementele Conferentie over de Humanitaire Gevolgen van Kernwapens in Wenen zou plaatsvinden, een bijeenkomst waar 158 landen bij elkaar zijn gaan zitten om te praten over de huidige stand van zaken rondom kernwapens.
ICAN is de internationale campagne tegen kernwapens. 350 organisaties verspreid over 60 landen zijn hier actief mee bezig. In Nederland is PAX onderdeel van de ICAN beweging, met Krista van Velzen en Susi Snyder achter het stuur. Ik ben samen met een vijftal andere jongeren lid van het studententeam die politieke jongeren organisaties wil overtuigen om de huidige status quo te veranderen rondom kernwapens en hun politieke partijen aan te spreken om hetzelfde te doen.
De tweede en laatste dag van de conferentie was roerig. Er waren veel workshops en lezingen over diverse onderwerpen rondom ontwapening. Bovendien was ik in de stad helemaal de verkeerde kant opgelopen, waardoor ik pas rond 12 uur kon aansluiten bij de tweede serie lezingen. Ik besloot me aan te sluiten bij een discussie rondom moraliteit en de rol van geestelijke leiders in het ontwapeningsproces. Wat deze discussie voor mij zo bijzonder maakte is dat internationaal hoogstaande mensen – de Bosnische mufti, de kleindochter van Gandhi en een belangrijke Amerikaanse kerkleider – niet zozeer in hun eigen antwoorden waren geïnteresseerd, maar ook onze mening wilden horen. Hierdoor ontstonden er interessante debatten die duidelijk lieten zien dat niet zozeer de religieuze paradigma’s belangrijk waren, maar wel het algemeen beeld dat wordt geschetst rondom termen zoals moraliteit of ethiek verder moeten worden ontwikkeld binnen het politieke en internationale landschap.
Wat geeft een religieuze leider de macht, le pouvoir, om de morele waarden aan te kaarten op de politieke agenda? Het werd ons meerdere malen die dag op ons hart gedrukt om onze eigen politieke leiders aan te spreken op het inhumane aspect van kernwapens. Deze wapens kunnen geen verschil maken tussen een soldaat en een kind. En de straling zorgt voor eeuwenlange gevolgen. Niet alleen religieuze leiders maar ook burgers aanspreken op hun morele normen en plichten, zo vinden zij.
In de namiddag werd het me duidelijker waarom het zo belangrijk is dat wij, burgers, ook onze politici aansporen om een duidelijk standpunt in te nemen tegen kernwapens. De Kazachstaanse Karipbeck Kuyukov kwam het podium op met een vertaler. Hij stond op het podium, sprak vlot in het Russisch. Zonder handgebaren. Hij had namelijk geen handen. Terwijl zijn vertaler ons uitlegde dat hij uit een gebied komt waar de Sovjet Unie kernwapentesten uitvoerde zonder de lokale bevolking in te lichten, schrok ik. Kernwapens waren verschrikkelijke wapens, maar ik stond er niet bij stil dat deze wapens ook getest moesten worden voordat ze in gebruik kunnen worden genomen. En ik had nooit nagedacht over de context waarbinnen deze testen plaatsvonden.
Het werd me opeens heel duidelijk. Terwijl Karipbeck onder daverend applaus van het podium liep, realiseerde ik me dat deze wapens voornamelijk een gevaar zijn voor de eigen bevolking. Ze worden niet gebruikt, maar ze worden wel getest in gebieden waar mensen en dieren leven. Ze worden misschien nooit ingezet in oorlogen, maar er wordt wel met ze geoefend, met alle bijna-ongelukken als gevolg. Dit wapen, dat door onze politici wordt geportretteerd als een geostrategische noodzaak en beschermend wapen, is in feite een vloek. Een vloek voor de lokale bevolking die zijn lokale cultuur, gewoontes en tradities aan het verliezen is vanwege de gevolgen van dit wapen.
Ik vloog de volgende dag naar huis. Ik deed de deur van mijn appartement open en ging gelijk op zoek naar de laatste burgerinitiatief formulieren, voor een verbod op kernwapens.Wij kunnen vandaag voor verandering zorgen. Morgen kan het te laat zijn. Laten we allemaal vragen aan ons parlement of ze de huidige samenleving willen beschermen. Tegen ongelukken. Tegen testen. En vooral, tegen kernwapens.