Na een voorspoedige vlucht ben ik vandaag samen met Krista aangekomen in de grootste stad ter wereld, Tokio. In deze bruisende wereldstad leven meer dan 35 miljoen mensen. Op de luchthaven werden we persoonlijk verwelkomd door een vrijwilliger van Peace Boat, die ons ook helemaal naar het hotel bracht waar we een nacht verblijven voordat we morgen verder reizen naar het doel van mijn reis: Hiroshima. Erg fijn om zo onthaald te worden in deze grote stad.
325 bommenwerpers
Lopend door deze dynamische stad kan ik me maar moeilijk voorstellen dat ook Tokio 70 jaar geleden bestookt is door 325 Amerikaanse bommenwerpers, die maar liefst 1700 ton bommen lieten vallen. Door de bommen en de daaropvolgende vuurzee werd nagenoeg de hele stad verwoest en lieten meer dan 80.000 inwoners het leven. De wreedheid van oorlog is met geen pen te beschrijven. Tegelijkertijd laat ook Tokio de enorme veerkracht van de mens zien, die zelfs onder de meest bizarre omstandigheden de hoop vond om deze stad in vrede te herbouwen.
Blijven praten
Daarom is het zo belangrijk dat we blijven praten met mensen die de oorlog hebben meegemaakt.
Een mooi voorbeeld vind ik de middelbare scholieren uit Madrid en Nagasaki die door middel van videoconferenties kennis maakten met verhalen van overlevenden van de Tweede Wereldoorlog uit Japan en Spanje. Als blijk van waardering heeft Nagasaki een steen van een kathedraal, die is verwoest door de atoombom, gedoneerd aan Madrid. Prachtig!
De straat op
Morgenochtend vroeg vertrek ik per trein naar Hiroshima. Daar ontmoeten we mevrouw Kamata, overlevende van de atoombom, bij wie we de eerste nacht in de stad logeren. Later op de dag hebben we een bijeenkomst met de burgemeester van Hiroshima, samen met een groep Hibakusha (overlevenden). Ook staat een bezoek aan het Hiroshima Peace Park en het Memorial Museum op het programma. Daarnaast gaan we de straat op voor spontane gesprekken met inwoners van Hiroshima, jong en oud.
Want ontmoetingen en gesprekken, daar draait het voor mij deze reis tenslotte om.