Als kind hoorde ik mijn moeder vaak op vol volume het lied ‘Er is hoop’zingen, om haar vervolgens in hard lachen uit te horen barsten. Het lied kwam uit evangelische kringen en de evangelisatie-methodes uit de jaren zeventig werkten overduidelijk op haar lachspieren. Niet dat dat mijn ouders, beiden netjes gelovig opgevoed, heeft weerhouden om mij en mijn broer niet alleen naar de zondagschool te laten gaan maar ook de woensdag middag door te laten brengen in de plaatselijke Doopsgezinde Kerk, maar dat terzijde.. Vandaag spookte die zin, ‘er is hoop’, de hele dag door mijn hoofd. Er is hoop!
Door Krista van Velzen
Er is hoop! Een gedachte die vergezeld ging met een beeld op mijn netvlies van regenbogen , een stralende zon en mijn lachende moeder. Zo diep gaat de inprenting..
Morgen vertrek ik met een aantal collega’s van het No Nukes Team van IKV Pax Christi richting Oslo. In Oslo komen 129 landen, op uitnodiging van de Noorse regering, bijeen om te praten over de humanitaire consequenties van de inzet van kernwapens. Er zijn twee dagen voor uitgetrokken. Zelf zou ik denken dat je met veel minder tijd toe kan om de enige juiste conclusie te trekken: de inzet van een kernwapen zou catastrofale effecten hebben op mens en dier en is dus geen goed plan… Maar ik heb er zeker niks op tegen om eerst rustig twee dagen die effecten te bestuderen, als het daarna dan maar voor iedereen voor eens en altijd duidelijk is: kernwapens inzetten is een bijzonder slecht idee en de enige effectieve manier om het te voorkomen is door ze te verbieden!
Tot nu toe weigerden alle landen die openlijk kernwapens bezitten om deel te nemen aan de Oslo conferentie. Ergens wel begrijpelijk, want als je koste wat kost vast wil houden aan het waanidee dat het hebben en dreigen met de inzet van massavernietigingswapens een goed idee is, waarom zou je dan gaan bestuderen wat de effecten op de mensheid zouden zijn als je er een inzet. Een goede struisvogel heeft nooit last van burengerucht…
Vandaag werd duidelijk dat niet alleen India maar ook Pakistan deel nemen aan de conferentie in Oslo. India en Pakistan, sinds hun ontstaan in 1947 voortdurend met elkaar in conflict en allebei in bezit van kernwapens. Pakistan, dat mede daar de diefstal van Nederlandse nucleaire technologie in staat bleek zelf een kernwapen te ontwikkelen. En dat van alle kernwapenstaten juist deze twee landen besluiten om de koppen uit het zand te trekken en serieus te gaan kijken naar de humanitaire consequenties van de inzet van kernwapens.
Zou het dan waar zijn? Zullen we als we straks de geschiedenis van het internationale verbod op kernwapens op schrift zetten dit moment als grootste keerpunt moeten markeren? Het goede nieuws kwam uit het oosten..
Voor nu denk ik alleen maar: ‘Er is hoop’ en zie op mijn netvlies mijn lachende moeder..